Balans in je leven is altijd fijn en voor iedereen nodig. Hoe die balans eruit ziet is verschillend per persoon en gezin. In gezinnen waar autisme speelt is balans het sleutelwoord tot een evenwichtig gezinsleven. Het is daarbij wel weer iedere dag, ieder uur, een uitdaging om de balans te houden. Daarom gaat deze blog dan ook over deze balans.
Toen wij nog geen diagnose hadden voor onze zoon, was voor hem de balans ver te zoeken en was ons gezin dan ook vaak ontwricht en chaotisch. Nu we inmiddels twee jaar het autisme avontuur aangaan, heb ik ontdekt dat het sleutelwoord lig in het zoeken naar de juiste balans.
Dit komt in veel situaties naar voren. Bijvoorbeeld de balans tussen thuis zijn en naar school gaan. Maar ook tussen buiten en binnen spelen. Of samen spelen en alleen zijn.
Daarnaast heb je ook nog de balans tussen rust in je hoofd of met veel dingen tegelijk bezig zijn. En natuurlijk ook de balans zoeken in wat je lichaam nodig heeft: eten, drinken, slapen of juist even lekker bewegen.
Bij het zoeken naar balans in het gezin wordt er veel gevraagd van opvoeders. Zij beslissen wat er wel en niet gedaan wordt buiten de deur of niet, samen of alleen. Bij autistische kinderen komt de moeilijkheid erbij dat zij vaak niet zelf aan kunnen voelen waar zij behoefte aan hebben en wat ze aankunnen. Dat zorgt ervoor dat ze vaak over hun grens heen gaan en dus de balans kwijtraken.
Lieve Maaike,
We lezen met veel interesse je eerste blogs.
Ook wij als opa en oma zijn op autisme avontuur gegaan.
We hebben, met z’n allen, al heel veel stappen gezet!
Wim en Sylvia.
Erg mooi geschreven Maaike! Mooi om op deze manier een kijkje te krijgen in jullie dagelijkse situatie en wat meer te leren over autisme. Ik ga zeker jouw website in de gaten houden 🙂
Respect Maaike, om zo dit avontuur aan te gaan. Je kinderen boffen maar met zo’n moeder. Ik ben trots op je lieve collega!
Nicole
Wauw Maaike, wat een mooie site!
Wij zijn blij jullie te kennen van de autisme cursus.
Vond het nu al boeiend om te lezen.
En ga zeker de website in de gaten houden.
Voor tips weet je ons te vinden
Maaike, wat ben jij GOED bezig!!! Een prachtige site, toegankelijk voor iedereen die met autisme te maken heeft en die wat steun en houvast kunnen gebruiken. Ook als coach zal je als geen ander de handvaten kunnen meegeven om van het autisme avontuur een mooie reis te laten worden.
Goede website, Maaike! Heel overzichtelijk en uitnodigend. Ik verwacht en hoop dat je heel wat reacties zal krijgen om ervaringen uit te wisselen. Veel succes!
Respect Maaike! Fantastisch om je ervaringen op deze manier met de wereld te delen en de wereld er bij te betrekken.
Mijn naam is Meta en ook mijn gezin is op het autisme avontuur gegaan.
Ons zoontje (enigskind) was een rustige, bedachtzame peuter. Als moeder heb nooit ogen op steeltjes of in mijn achterhoofd ontwikkeld, want mijn kind liep niet in zeven sloten tegelijk sterker nog hij kwam niet dichter dan een halve meter van de waterkant. Peuterpeubertijd? niets van gemerkt! Ik werd zo’n moeder van; doe maar, ga maar.
De moeilijkheden begonnen toen ons zoontje naar de basisschool ging. Al het vertrouwde van thuis weg, te veel prikkels, te veel onvoorspelbare gebeurtenissen. Dat uitte zich in hem schreeuwend en schoppend naar school brengen, thuis zonderde hij zich meer af en hij ontwikkelde eetproblemen. Wanneer voedselgroepen elkaar raakten wilde/kon hij het niet meer eten. Dat is mijn gevoelige snaar, ik kan niet goed tegen mensen die niets lusten en niets willen uitproberen en dat is precies wat er gebeurde. We hebben alle methoden onder de zon geprobeerd, niets leek te helpen. We hebben ervoor gekozen om toch heel streng te zijn en voor de methode te kiezen dat hij in ieder geval een hap moest eten en regelmatig dezelfde gerechten de reveu te laten passeren. Heel langzaam werd het beter.
Op school ging het langzaam maar zeker beter en hij kreeg wat vriendjes. Ik ben ervan overtuigd dat het monterossie onderwijs goed voor hem is geweest omdat het hem de ruimte gaf om, met begeleiding, zijn eigen pad te bewandelen.
Toen ons zoontje vijf en een half was hebben wij als familie een zwaar jaar doorgemaak en dat werkte als een katalisator op de gedrags problemen van ons kind. Hij at bijna niets meer, op school werd hij heel boos wanneer hij de grapjes van andere kinderen uit zijn klas niet begreep. Je kent het wel; Poep in je hoofd! Hahaha, alle vijfjarigen vinden dat dolkomisch, behalve een autistisch kind dat denkt, dat kan helemaal niet! Het werd zelfs zo erg dat hij zijn beste vriend aanvloog omdat hij hagel sneeuw noemde.
Daarop stelde zijn juf voor met hem naar de speltherapeut op school op school te gaan, dat vonden wij een goed idee.
De speltherapeute stelde na drie sessies vast dat onze zoon het Syndroom van Asperger had en naar speciaal onderwijs moest. Je schrikt enorm als je dat hoort, maar we hebben ons eerst verdiept in de materie voor we ons kind van een school gingen halen waar hij gewend was.
Bij het lezen over Asperger herkenden wij ons zoontje niet, maar wel mijn schoonvader! We herkenden wel wat symptomen en dus besloten we hulp te zoeken. Ons zoontje is ruim een jaar in behadeling geweest bij een spychotherapeute, wat hem en ons veel geholpen heeft. Voor mij was een lichtend voorbeeld daarvan toen hij zijn zwemdiploma A had gehaald en de zweminstructeur alle kinderen vroeg om voor de foto het diploma onder de kin te houden.
Voel je hem aankomen?
Op de foto is ons kind de enige die met het diploma onder zijn kin geklemd in de camera probeerd te kijken!
Voorheen zou ik gedacht hebben; Doe nou net als iedereen! maar nu dacht ik ;Ja, dat is precies wat er gevraagd is! en ik moest erom grinniken. Dat inzicht geeft enorm veel lucht en maakt het voor iedereen veel makkelijker.
Het geeft ook inzicht in wat je je kind kunt aanleren of niet. Wij zijn heel lang bezich geweest met eerst aan leren dat niet altijd alles gaat zoals je het pland, naar bijna niets gaat zoals je het pland.
Op de middelbare school was het vriendschap maken en vrienden houden problematisch. Wij zijn altijd open geweest naar onze zoon toe dat hij autistische kenmereken heeft (net niet genoeg voor de diagnose ASS toen nog PDD-NOS) en dat zijn belevingswereld daardoor anders is dan de meeste mensen om hem heen. In een gesprek over vrienden maken op school vertelde hij mij dat veel jongeren aan wie hij vertelde dat hij autistisch is hem daarna begonnen te ontwijken. Het brak zijn hart maar ook het mijne. Door de jaren heen hebben we ons regelmatig afgevraagd of we nog weer psychotherapeutsche hulp moesten inschakelen. Keer op keer weer een moeilijk punt, want de problematiek staat nooit op zich er zijn altijd onderliggende gebeurtenissen, hij moet al steeds naar de orthodontist voor zijn beugel, hij moet prikjes halen voor zijn immunotherapie, het gaat niet goed op school, een vriendinnetje heeft het uitgemaakt, hij wil zelf niet naar therapie. We zullen nooit weten of het hem geholpen zou hebben om zijn sociale vaardigheden beter te ontwikkelen, maar je maakt de afweging telkens op dat moment.
Onze zoon is nu 20 en wil nog steeds alle details van een afspaak of gebeurtenis in kaart gebracht en op een rijtje hebben. Hij studeerd in deze Covid-tijd thuis en heeft daar en met de noodzaak voor virtule vriendschappen aanzienlijk minder moeite dan zijn leeftijdsgenoten.
Meta, wat mooi hoe jij hier ons een inkijkje geeft in jullie autisme avontuur tot nu toe. Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar.
En ik ben nog steeds zo blij dat ik jou in ‘Het Zaanse’ heb mogen ontmoeten… ik gebruik bijna dagelijks jouw gevleugelde uitspraak: Denk in uitdagingen, in plaats van problemen…!
Fijn om jullie verhaal hier te mogen lezen, dank voor het delen!
Groetjes,
Maaike
Wat een mooie website Maaike, ziet er heel erg uitnodigend uit. Met prachtige foto’s.
En je schrijft heel liefdevol over je kinderen.
Heel veel succes met jullie gezamenlijk avontuur en ik blijf je volgen.
Christine